Ο όρος “κρίση των θεσμών” περιγράφει την αδυναμία τους να εκπληρώσουν την αποστολή που τους έχει ανατεθεί μέσω του Συντάγματος και των νόμων. Η φράση αυτή συχνά χρησιμοποιείται επικοινωνιακά, προκειμένου να συγκαλυφθούν οι ευθύνες των ανθρώπων που στελεχώνουν και ενεργοποιούν τους θεσμούς. Όπως προδιαγράφεται, η λειτουργία της Βουλής δεν μπορεί να υφίσταται χωρίς τους Βουλευτές και τις κομματικές τους ομάδες.
Σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι κομματικές ηγεσίες συχνά επιβάλλουν πειθαρχία που δεν βασίζεται σε συνταγματική διάταξη, αλλά σε εσωτερικούς κανόνες των κομμάτων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την υπονόμευση της συνταγματικής λειτουργίας, καθώς η βουλευτική επιλογή και ψήφος παραγκωνίζονται. Η πρακτική αυτή οδηγεί στην επιδοκιμασία ή απόρριψη των Βουλευτών που δεν συμμορφώνονται, καθιστώντας την κρίση των θεσμών πιο ενδημική.
Οι θεσμοί, κατά μία έννοια, δεν διαθέτουν αυτονομία ή βούληση αλλά είναι προϊόντων των ενεργειών των φυσικών προσώπων που τους απαρτίζουν. Σε αντίθεση με τους πολίτες που έχουν το δικαίωμα του προσωπικού αυτοκαθορισμού, οι πολιτικοί λειτουργοί υποχρεούνται να ενεργούν σύμφωνα με τους νόμους και το Σύνταγμα. Αυτό αφορά και τις ευθύνες των Υπουργών και τις διατάξεις που διέπουν τη λειτουργία της Βουλής.
Η ανάγκη για σεβασμό στα πλαίσια που ορίζει το Σύνταγμα είναι επιτακτική για τη λειτουργία των πολιτειακών και κρατικών θεσμών. Οι βουλευτικές ασυλίες και οι κανόνες λειτουργίας της Βουλής καθορίζουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι Βουλευτές οφείλουν να δρουν. Ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης των πολιτικών με τους θεσμούς είναι απαραίτητος για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και την αποδοτική λειτουργία της Δημοκρατίας.
Πηγή: newsbomb.gr