Ο Νικόλαος γεννήθηκε σε ένα ορεινό χωριό, το Σηρικάρι, ως το παιδί ευλαβών και απλών χωρικών. Η απώλεια των γονιών του σε πολύ μικρή ηλικία τον οδήγησε να αναζητήσει μια νέα ζωή στα Χανιά, όπου άρχισε να εργάζεται σε ένα κουρείο. Εκεί, οι πρώτες ενδείξεις της ασθένειάς του τον οδήγησαν στην απομόνωση, καθώς εκείνη την εποχή οι λεπροί απομονώνονταν στο νησί Σπιναλόγκα, λόγω του φόβου και της προκατάληψης που επικρατούσε για την ασθένεια.
Σε ηλικία 16 ετών, προκειμένου να αποφύγει τον εγκλεισμό στη Σπιναλόγκα, μετέβη στην Αίγυπτο, όπου συνέχισε να εργάζεται στην ίδια δουλειά. Ωστόσο, η επιδείνωση της κατάστασής του τον οδήγησε στη Χίο, σε ένα λεπροκομείο, όπου βρήκε καταφύγιο. Εκεί υπηρέτησε ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο οποίος αργότερα ανακηρύχθηκε Άγιος. Στη Χίο, ο Νικόλαος άρχισε το πνευματικό του ταξίδι, και μετά από δύο χρόνια, ο νοσηλευτής του κρίνει ότι ήταν έτοιμος να γίνει μοναχός, του απονέμει το όνομα Νικηφόρος.
Η ασθένειά του δεν υποχωρούσε και η έλλειψη κατάλληλων φαρμάκων είχε σοβαρές συνέπειες. Ο Νικηφόρος περνούσε πολλές ώρες προσευχόμενος και τελώντας νηστεία, χωρίς να διχάζεται από τον πόνο του και τη μοναξιά. Το 1957, έπειτα από την απόφαση να κλείσει το Λωβοκομείο της Χίου, βρίσκει καταφύγιο στο Αντιλεπρικό Σταθμό της Αγίας Βαρβάρας στην Αθήνα, όπου παραμένει υπό δύσκολες συνθήκες.
Ακόμα και με την επιδείνωση της υγείας του, ο πατήρ Νικηφόρος παρέμεινε αφοσιωμένος στην πίστη και τους ασθενείς του. Παρά την καταθλιπτική του κατάσταση, παρέμεινε γλυκός και παντοτινά χαμογελαστός, με τους επισκέπτες του να αντλούν δύναμη από την παρουσία του. Πλούσιος σε πνευματική δύναμη, οι παρακλήσεις του γέμιζαν ελπίδα τους γύρω του μέχρι την ημέρα του θανάτου του.
Αφησε την τελευταία του πνοή ηλικίας 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου 1964. Πηγή: newsbomb.gr