Ο Farber αναφέρεται στη θέση των Αλεβιτών, της μειονοτικής ομάδας που διαχειρίζεται την εξουσία και αντιμετωπίζει προκλήσεις λόγω της σουνιτικής πλειοψηφίας. Περιγράφει τον ιστορικό φόντο των Αλεβιτών και της περιοχής τους, αναφέροντας ότι μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Γάλλοι και Βρετανοί χώρισαν τις σφαίρες επιρροής τους, επηρεάζοντας σημαντικά τις δομές εξουσίας στην περιοχή. Το «Κράτος της Λατάκειας», που ιδρύθηκε το 1922, ενσωματώθηκε στη Συρία το 1936, παρά τις αντιρρήσεις των Αλεβιτών, οι οποίοι πιστεύουν ότι δεν είναι ασφαλές να είναι μειονότητα σε μια σουνιτική χώρα.
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, η καλύτερη λύση θα ήταν η δημιουργία τριών ανεξάρτητων κρατών: ένα για τους Αλεβίτες, ένα για τους Δρούζους και ένα για τους σουνίτες μουσουλμάνους. Υποστηρίζει ότι οι Αλεβίτες θα έπρεπε να αποκτήσουν διεθνή προστασία, για να μπορέσουν να εδραιωθούν, ενδεχομένως δημιουργώντας μια πολιτεία που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια νέα Σιγκαπούρη.
Οι Δρούζοι, που ζουν στην περιοχή Hawran, θα πρέπει επίσης να απελευθερωθούν από την ενδεχόμενη σουνιτική κυριαρχία και να αποκτήσουν τη δική τους πολιτεία, με την προστασία του Ισραήλ. Η υπόλοιπη Συρία θα αναγνωριστεί ως σουνιτική χώρα, με την ελπίδα ότι θα είναι ειρηνική και προοδευτική. Ωστόσο, ο Farber επισημαίνει ότι η συγκεκριμένη πρόταση δεν αντικατοπτρίζει επίσημη θέση του Ισραήλ.
Αξιοσημείωτο είναι ότι στο άρθρο δεν γίνεται καμία αναφορά στους Κούρδους, οι οποίοι ελέγχουν σημαντικό μέρος της χώρας. Οι προτάσεις του Farber πιθανόν να εγείρουν ερωτήματα σχετικά με τις στρατηγικές εξελίξεις στην περιοχή.
Πηγή: newsbomb.gr